Anne! Şiiri - Mehmet Peker

Oturmuş yol üstüne
Gözlerim dostu bekler.
Ben şefkate susadım,
Elime su verseler
‘Anam! ’ diyesim gelir

Açan olmaz kapımı
Yalnızım bu şehirde
Sevda kurşunlarının hedef tahtası olsam
‘Anam! ’ diyesim gelir

Ben haddi aşar mıyım?
Uçuk kaçık hülyanın peşinden koşar mıyım?
Kim bilir melek miyim yoksa bir beşer miyim
Yanlış yerde görseler
‘Anam! ’ diyesim gelir

Ben çileye doğmuşum
Fark etmez benim için ölüymüşüm, sağmışım
Dünya bana cehennem,
Yangınlar içindeyim.
Yakan kimdir sorsalar
‘Anam! ’ diyesim gelir

Yaşım gelse doksana
Aklım düşse noksana
Veda etsem dünyaya
Bir mahşeri izdiham musalladan dönüp de
Beni yalnız koysalar
‘Anam! ’ diyesim gelir

Sen neymişsin be anne!

Ayağa diken batsa ‘anam! ’ diye inleriz
Şefkati senden bekler, sevgiliyi dinleriz
Çünkü sen affedersin......

Sen dertler anasısın.
Sen sevdalar anası...
Sen sevenler anası, sevgililer anası
Sen yürek yarasısın.

Sen benim sevda bağım
Sen benim gönül otağım
Sen benim sığınağım
Sen benim şefkat kucağımsın,
Sen benim ANAMSIN!

20. 12. 1999