Anne Şiiri - Yusuf Tatar

Ninniler söylerdin uyutmak için,
Uyudum, büyüdüm, gör beni Anne.
Bir lahza dizinde ah yatmak için,
N’lursun orda da sor beni Anne.

Kader seni bizden çok tez alanda,
On yaşımda idim sensiz kalanda,
Gördüm ki bu dünya batmış yalanda,
Bu acı eyledi nar beni Anne.

Hala kutsal sütün besler kanımı,
Acaba cennet de anne yanı mı?
Sana bahşetmezsem tatlı canımı,
Silahını al da vur beni Anne.

Ecelin amansız zor dağlarına,
Nasıl düştün bilmem o ağlarına,
Şu zalim tabutun mor bağlarına,
Çekinmeden tut da sar beni Anne.

Felek pençesini kalbime takar,
Bilmezsin gözümden yaş nasıl akar,
Yanan orman nasıl yavruyu yakar,
İşte öyle yaktı kor beni Anne.

Selam sana, selam mezar taşına,
Selam orda yatan din kardaşına,
Selam yok dünyanın bahtsız işine,
Yaşamak eyledi kör beni Anne.

Cihan ateşlenir bağrım açarsam,
İnlerim şimdi ben böyle naçarsam,
Bir gün olur ben de burdan göçersem,
Kollarını aç da sar beni Anne.
(Yuva, 1957)