Anne 2 Şiiri - Ömer Ziya Soyyiğit

Şefkat ve sevgiyi elden bırakma
İntizar eyleme oğluna anne
Babı merhametin bağlı olmasın
Beddua eyleme sevgili anne

Sırtında gezdirdin onu yıllarca
Yemedin yedirdin, çok defalarca
Ömrün artıyordu ona bakınca
Söylesene, öyle değil mi anne?

Uykuyu terk eder gece kalkardın
Çalı çırpı toplar ateş yakardın
Belki saatlarca beşik sallardın
Türlü türlü ninni söylerdin anne

Nısfulleyle kadar onu beklerdin
Yavrum ağlıyor mu diye dinlerdin
Şüphe yok canından fazla severdin
Bağrına basardın kuzunu anne

Kundakta, beşikte sonra döşekte
Çekilerek gitti, durdu eşikte
Bir gün ağlamıştı hem, bitişikte
Demiştin evladım yürüdü, anne

Attığı her adım sence bir devlet
Anne söylemesi büyük saadet
Gülüp oynayışı membai kuvvet
Oldu senin için bilirim anne

Kalbinin kapısı ona açıktı
Aşk-ı mahabbeti kalbini yaktı
Gelip ellerini boynuna taktı
Koklayıp bağrına basardın anne

Soğukta üşüdün, sıcakta yandın
Bir an ah! demeden nasıl dayandın
Yalan sözlerine dahi inandın
Hayır, öyle değil, demedin anne

Yıllarca bekledin büyümesini
Büyüyüp büyüyüp evlenmesini
Çekerdin nazını, her cilvesini
Yüzüne vurmazdın suçunu anne

Canım anneciğim, hakkın büyüktür
Rızanı kazanmak ise çok güçtür
Bedduanı almak en büyük suçtur
Asi evladını affeyle anne

Evletmek istedin kabul etmedi
Gösterdiğin doğru yoldan gitmedi
Çok yalvardın fakat o dinlemedi
Suçludur evladın affeyle anne

Avare olmuşum, gezerim dilde
Kalmadı dermanım ayakta, elde
Ah edip söylerim o günler nerde
Yandı tüttü Ömer, affeyle anne

16 Haziran 1958