Anne 2 Şiiri - İbrahim Halil Demir

Anne,
Şirin uykulara hasret mahmur gözlerim,
Çocuklarıma bile artık tesir etmiyor sözlerim,
Soframda şükrünü eda edemediğim onlarca nimet var,
Ben ne hikmetse çocukluk yıllarımın fakirliğini özlerim.

Anne,
Ne yaparsam yapayım gönül sıkıntılarım geçmiyor,
Gözüm artık dostunu düşmanını gerektiği gibi seçmiyor.
Rahmani yolların her türlüsünde aşk ve şevkle yolcu olmama rağmen,
Hiçbir mahir terzi bedenime uygun bir elbise biçimiyor.

Anne,
Bereketi yok sofraların taamların ise kaçmış tadı tuzu,
İnsanlar kaybetmiş şeref ve izzetini,gönülleri konuk etmiş buzu.
Envai türlü keyf,sefa,neşe içinde olmalarına rağmen,
Artıyor her geçen gün gönüllerinde tarifi imkansız bir sancı.

Anne,
İnsanlık,bataklığa düşen birinin çırpındıkça batması misali batıyor,
Aslanların yataklarına kurnaz tilkiler yan gelmiş yatıyor,
Anlatılmakla bitmeyen en muhkem dostluklar bile,
Menfeat uğruna pamuk ipliği misali hemencecik kopuyor.

Anne,
Şatafatlı saraylar ve çok lüx arabalarla mutlu olmuyor insanlar,
Asilliği mertliği gitmiş bozulmuş damarlardaki asil kanlar,
Birbirine çok muti görünen benim ben diyen dostların bile,
Artıkça artıyor birbirlerinin gıyabında yaptığı su-i zanlar.

Anne,
Bizler böyle değildik ne oldu bizlere halimiz oldu yaman,
Şeytan atın nallamış düşmüş ardımıza vermiyor aman.
Akraba olmuş akrep ve de çıngıraklı yılan,
Binalar yükseldikçe artıyor zina belli ki çok yakındır ahir zaman.

Anne,
Tapılıyor Allah’tan başkasına artıyor insanların habire günahları,
Bilmiyorlar sanki insanın insanda kalmaz vebal ve ahları,
Yerin göğün sahibi herşeye kadir olan şanı büyük yüce Allah celalenirse,
Zalimleri yem eder canavarlara bir anda zelil eder şahları.
17/Şubat/2012