Anne Şiiri - Özgür Akdoğan

Yollar çok uzadı bebeğim.
Ne ayaklarım nede bedenim,
Utanmasalar baş kaldıracaklar bu yaşama
Ellerinden gelse çekip alacaklar beni,
Birbirine benzeyen bu yollardan.
Çok üşüdüm anne,sımsıkı ört üzerimi!
İnsanların hepsi birbirine benziyor,
Kan süzülüyor dudaklarından.
Hani senin süt kokan şefkatin,
Hani nerede yumuşacık ellerin
Hadi anne gel…
Okşa şu birbirine karışmış saçlarımı
Dizinde uyut,ninniler söyle yine O güzel sesinle
Ekmeğimi yine sen böl parça parça
Açım anne O bir parça ekmekteki kokuna.
Yollar acımasızca yutuyor beni,
İnsanlar üzerimden geçiyor anne
Nerede senin ayak izlerin,
Hadi gel de yine ayaklarından öpeyim.
Korkuyorum karanlık gecelerden
Bu günde odanda yoksun
Saklambaç mı oynuyorsun benimle
Ebe ben olunca sevmiyorum anne bu oyunu
Seni kimler aldı anne, bir parça toprak mı sakladı benden
Beni de al yanına, bir karış toprak yeter de artar bana
Yeter ki yanında, seninle olayım anne.
Burada insanlar çok acımasız
Kimse taş olmuyor,kimsenin diline biber sürmüyorlar,
Yalan söyleyince.
Buralar çok korkutuyor beni anne,
Hadi beni de al yanına
Söz sesimi bile çıkarmam kıvrılırım bir köşeye,
Uyandırmam seni, hatta nefes bile almam.
Bebeğim çok üşüyorum,
Beni yalnız bırakmazsın biliyorum
Yıllardır başucunda bekliyorum
Çıkar elini, çek beni de içeriye,
Hadi anne, seni bekliyorum….