Anne-... Şiiri - Alper Yıldız

Anne sen yalan olamazsın,
Gözlerimden başka doğamazsın,
Bağlayıp yazmanı o gül yüzünle,
Beni yapayalnız koyamazsın...

Dünyaya gelirken sen sebebim,
Bense şimdi sana gebeyim,
Kan kussam bile bu dünyada,
Bin kez ayaklarını öpeyim...

Çocukken oyuncak hayalim sendin,
Gözyaşımla akan umudum sendin,
Korkuyla başlayan kabus geceler,
Karanlığa perdem,ışığı sendin...

Ter içinde uyandığım gecelerde,
Hissime galip uyanan sen,
Hani ilk düşündüğüm senelerde,
Kor gibi bitip yanan yine sen...

Yaşlı duvarlardan sızan yağmurlar,
Sobada pişip ruh üflenen hamurlar,
Seni gördüğün rüya sabahları,
Gözlerim bir çocuk gibi mahmurlar...

Yatağımı sarsan gök gürültüsü,
Düşen bir yıldırımdı yüreğimde,
Anne sıcaklığının örtüsü,
Bulut gibi hep üzerimde...

Eve suçlu gelişlerimde,
Gizlesem de kabahatlerimi,
Nerden bileyim o demlerde,
Ben kadar sen olan hisselerimi...

Hastalıktan kıvrandığım gün,
Sanki bendim tek gördüğün,
Acıma acı katıyor anne,
söyle nedir düşündüğün?

Sen kadar ben olaydım,
Dünya parmağımın üstünde,
Keşke seni bulaydım,
Onu her döndürüşümde...

Derdimi kahrımı sen çektin,
Yükümü alıp omuzlarımdan,
Gülsem sende gülecektin,
Gökyüzüne sıralı oyunlarımdan...

Şimdi bak işte büyüdüm,
Hani hep büyürsen derdin.
Zamanla yalnız bedende çürüdüm,
Hala hayalim,neş'en ve derdin...