Anne Şiiri - Baki Ortak

Bir sabah sessizliğin gölgesinde uyandım,
Ev bomboştu… Duvarlar bile sustu sanki.
Bir fincan kalmış masada,
İçinde yarım kalmış bir sıcaklık,
Bir nefes, bir dua, bir gidişin kokusu...

Anne...
Sen gittin ya, dünya da durdu benimle birlikte.
Zaman bile utanır olmuş akmaktan,
Rüzgâr senin adını fısıldıyor penceremde,
Geceler, senin yokluğunu örüyor yorgan niyetine.

Hatırlıyor musun anne,
Sen bana hep “Ölüm de bir kavuşmadır.” derdin?
Ben anlamazdım o zaman,
Şimdi anlıyorum...
Her dua bir mektupmuş sana,
Her gözyaşı bir iz bırakıyormuş toprağa.

Artık hiçbir gül senin gibi kokmuyor anne,
Hiçbir sabah senin sesinle uyanmıyor.
Çay demliyorum,
Ama bardakta sensizlik demleniyor her defasında.
Yüreğime oturmuş bir taş var,
Adı: “Keşke.”
Soyadı: “Bir kez daha sarılsaydım.”

Bazen rüyalarıma geliyorsun…
O gülüşünle, o ellerinle…
“Üzülme yavrum.” diyorsun,
Ama ben uyanınca yine aynı boşluk,
Aynı sessizlik,
Aynı yokluk kucaklıyor beni.

Ben seni mezar taşında değil,
Rüzgârda, yağmurda, kandilde,
Bir yetimin gözyaşında,
Bir duanın son hecesinde buluyorum.

Biliyor musun anne,
Ölüm seni benden almadı aslında…
Sadece seni görünmez bir yere sakladı.
Ben her nefeste, her adımda,
Senin kokunu arıyorum hâlâ.

Ve bir gün,
Bir gün ben de geleceğim yanına.
Ne çiçek, ne taş...
Sadece ben,
Yorgun kalbim ve bir çift özlem dolu gözle.

O vakit,
Ne ölüm konuşacak ne ayrılık.
Sadece “Sen.” diyeceğim...
Sadece “Anne.”

Ve o an,
Gök ağlayacak, toprak gülümseyecek,
Yılların suskunluğu dile gelecek.

Benim adım Öksüz, soyadım Yettim,
Ama bu mısraların sonunda
Bir kulun sızısı var,
Bir evlâdın yüreği,
Bir yetim duanın yankısı...

Kul Ortak der:
Ve satırların sonunda,
Bir imza gibi yansır sessizce:

KUL ORTAK