Anne Şiiri - Hüseyin Özçelik

Bahar çiçekleri sensin gönlümde
Nağmelerle dillendirdim sözümde
Bir parçanım mevcut benim özümde
Bırakma beni tut elimden sen anne

Öpüyordun mışıl mışıl uyurken
Sevinirdin santim santim büyürken
Kucaklardın tıpış tıpış yürürken
Tut elimden yürüt beni sen anne

Büyüsem de hiç bakmazdın yaşıma
Hasta olsam otururdun başıma
Yavrum deyip yaslıyordun döşüne
Melek miydin uçup gittin sen anne

Süt emzirdin okşuyordun severek
Şevkatliydin uykuların bölerek
Ninnilerdin canım yavrum diyerek
Hasret kaldım bir kez daha de anne

Bulut gibi gölge oldun üstüme
Bakar durur ağlıyordun resmime
Rabbim nasip etsin seni cennete
Yalvarırım tut elimden gel anne

Anneler hiç yavrusunu sevmez mi?
Yavrusuna kanatların germez mi?
Ağlayınca gözyaşların silmez mi?
Nerde elin gözyaşımı sil anne

Hüseyin’im ağustosta üşüyor
Çocuk gibi gün geçtikçe özlüyor
Annem benim yollarımı gözlüyor
Üşüyorum üzerimi ört anne ört anne