Anne Şiiri - İsmail Bilek

Anne
Kuytu ve küçük bir sahil kasabasında zirvede ışıl ışıl bir deniz fenerinin gölgesinde yim..

Yalnızlık taze çimen kokusu gibi buram buram sarmış etrafımı, Denize vuran yakamoz tam karşımda duruyor, Kulaklarımda derin bir sessizlik, İçimde kopan fırtınaya inat.
Şefkatine hasret yalnızım anne..!

Bir ben varım birde gecenin derin sessizliği, Çocukluğum geçiyor gözlerimin önünden, Sokaklardan üst baş çamur lar içinde eve geldiğim günler anne ,
Azarlayarak üstümü çıkardığın,
Bir fiske bile vurmaya kıyamadığın o güzel günler geliyor aklıma anne,

Öyle özledim ki o günleri, öyle özledim ki, Yokluğunda yüreğim alev alev sanki bir yangın yeri, Şefkatine hasret yalnızım anne...!

Gençliğim bir kervan gibi geçip gidiyor avuçlarımdan, Baka kalıyorum arkasından Yüzümde şaşkın bir ifadeyle,
Mazi bir düşman gibi rehin almış düşüncelerimi bu akşam,
Neslihan geliyor aklıma anne. Çocukluk heyecanım, Çocuksu aşkım, Yitirdiğim tüm güzel şeyler geliyor aklıma,
Şefkatine hasret yalnızım anne...!

Galiba hala masum. Hala çocuk yüreğimi kaybetme korkusu sarmış,
Yokluğunu düşünmek bile ürkütüyor beni,
Son kez öpmeden o mübarek ellerini,
Kokunu son kez ciğerlerime çekmeden,
Son kez bakmadan o güzel o çileli gözlerine,
Bu kirli dünyadan ansızın çekip gitme anne...!

Beni yalnızlığın kundağına beleyip,
İçimdeki muhtaç çocukla baş başa. Şefkatine hasret bırakıp gitme anne. Gitme Anne..!