Anne Şiiri - Ali Yücel

Ayrılığına bir saniye dayanamadığım,
Kıymetini kaybedene kadar anlamadığım,
O biricik kadının yokluğundan yazıyorum,
Elleriyle oyaladığı çemberi bağrımda,
Kokusu burnumda, sıcaklığı avuçlarımda,
Gözyaşı olup göz pınarlarımdan sızıyorum.
Evimizin zahmetkarı, sevgimizin cefakarı,
Ailemizin mutluluk membağı gitti,
Odalarımız karanlığa gömüldü,
Sofralarımız onsuz kaldı, kapılarımız kilitli,
Uyandıran sen olmayınca uykuların,
Sen girmeyince rüyaların,
Sana sarılmayınca kavuşmanın anlamı yok artık,
Bu özlem yada hasret değil,
Bu olabildiğince çile,
Yüreğimin yangını hangi tarife sığar,
Hangi teselli beni avutur söylesene,
Seni çok özledim anne.

Öksüzlüğünü her gün daha derinden hisseden ruhumu,
Hangi mutluluk alıkoyar bu ızdıraptan,
Hangi umut def eder kavuşamama korkumu,
Hangi el çekip alır beni içimde ki girdaptan,
Bana sen seslenmedikten sonra,
Ne önemi var diğer seslerin,
Umrumda değil viran olan bahçeler,
Artık önemi yok rengarenk çiçeklerin,
Kucağının şefkatini,
Gözlerinin puslu halini,
Hiç tükenmeyen merhametini arzuluyorum,
Sana olan hasretimi anlatacak,
Her söz takılıp kalıyor boğazıma yine,
Gideli kaç ay oldu, yada kaç sene,
Seni çok özledim anne.

Her kadını seninle kıyaslıyor zihnim,
Her yemeği yemeğinle,
Her gülüşü gülüşünle,
Hani kıyamazdınya üzülmeme,
Yüreğimi söküp aldın gidişinle,
Saçlarım hiç bir zaman,
Senin yıkadığından daha temiz olmadı,
Ve hiç bir el,
Senin okşadığın gibi okşamadı.
Öyle bir boşluk duruyor ki içimde,
Ne eş, ne çocuk, ne arkadaş,
Kimseler yerini dolduramadı,
Geçip giden zamana inat,
Yokluğuna alışmayı reddediyorum,
Senin olmadığın her yeri,
Seni hatırlatmayan herşeyi,
Kendimi dahi terk ediyorum,
Ahir ömrüm son bulduğunda,
Bütün hasretimle koşsam mahşer meydanına,
Davet edermisin beni cennette ki köşküne,
Seni çok özledim anne,
Seni çok özledim anne,
Seni çok özledim anne.