Anne Şiiri - Memet Karabalık

Aslımın aslı olmak sana düşer
Arz görmüştür göreceğini
Napolyon’un savaşçılığı değil
Ne de firavunun laneti korkutmaz toprağı
Yüreği yanan sensin
Arzdan arşa bir feryat vardır
Nasırlı elleriyle bir ırgatın duası
Nasılsa vurulup düşmüşlerin acısı
Ellerinden arşa yürür
Antika çağlardan bugüne yürüyen
Ne Çin Seddi’nin uzunluğudur
Ne de piramidin heybeti
Ebediyete uzanacak olan yüreğindir
Alnından vurulmuşsa bir savaşçı yürek
Ne idüğü belirsiz bir hümanist değildir ağlayan
Ne de sandık oyları için salya akıtan
Eriyecek yürek de ağlayacak göz de sensin
Asma bahçelerinde eğleşmek yok artık
Nazlanmak sevdiğine
Ne de mecnuna ağıtlar yakmak
Eti kurumuş bir çocuğa analık yapacaksın
Asla üzmeyeceğiz seni
Nasırlı ellerini her defasında öpeceğiz
Nasıl sevdiysen bizi öylece saracağız seni
Ellerini bizim için arşa açmam yeter
Daha son sözümüzü söylemedik
Asla tükenmemiştir mermilerimiz
Yastıklarımız hala taştandır
Eğilmez bir başımız var, sevin
Doğacak çocuklar var mı daha
Azaldıkça biz, alacaklar mı yerimizi
“Yani benim güzel annem”
Esen rüzgâr bizi de sevecek mi bir gün
Daha değil anne, daha değil
Acı tatmamış uzuvlarımız var hala
Yaşamak bir ukde gibi kaldı içimizde
Elimiz yetişmiyorsa bugün, yarın da var
Dağ başlarında hasretinden yanan bir yürek vardır
Artık, o yürek milyon olmuştur
Yas tutmayacaksın asla
Ellerin böğrünü yumruklamayacak
Daha çok günler göreceğiz
Açacağız özgürlüğün kapılarını
Yol döşeyeceğiz yarınlarımıza
Evlerimiz de olacak, kurşunlanmayacak
Asla yas tutmayacaksın
Ne vurulan bir savaşçıya
Ne de işkencede çığlık atana
Eğilmeyecek başın
Dahası yılgınlık göstermeyeceksin
Arz heybetinden titreyecek
Yarına koşan çocukların olacak
Ellerin arşa yürüsün; yeter bize