Anne Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Ay aşarken ufuktan, usul, usul.
Yıldızlara baktım, sen yoksun Anne.
Karanlık çökerken çalan son fasıl.
Seni haykırıyor, sen yoksun Anne.

Oturdum izledim Ay'ı öylece.
Hep aynı acıya düştüm her gece.
Derdime derdi ekledim böylece.
Durdukça kanıyor, sen yoksun Anne.

Kaç kez sabahladım Ay'a bakarken.
Gece için için beni yakarken.
Karanlıklar kabus gibi çökerken.
Yüreğim yanıyor, sen yoksun Anne.

Suskun Zühre gamlı bir akış ile.
İnce ince işlenen nakış ile.
Karanlık içinde loş bakış ile.
Adını anıyor, sen yoksun Anne.

Sonsuz bir karanlık, sayısız yıldız.
Ay gökte yalnız, ben yerde yalnız.
Düşmanım amansız, savaşım sonsuz.
Kan beni tanıyor, sen yoksun Anne.

Kuzeyden hafifçe esen bir rüzgar.
Vurdukça geceye şamar şamar.
Ruhumda dermansız nice yara var.
Dert beni sınıyor, sen yoksun Anne.

Zifiri karanlık, ay bana dargın
Tabiat tedirgin, gökyüzü yorgun.
Yıldızlar; karanlık geceye vurgun.
Gidenler dönüyor, sen yoksun Anne.

AKÇA her yıldızda dileğim sensin.
Ömrümde ki bir tek meleğim sensin.
Dermansız derdimin sebebi sensin.
Bedenim donuyor, sen yoksun Anne.