Anne Şiiri - Canan Aytın

Biliyor musun anne!
Hiç umuda sığındığım bir göğüm olmadı benim
Lime lime edildi
Daha havalanmadan vuruldu uçurtmam
Rengarenk saçakları vardı
Tıpkı düşlerim gibi
Çivi oldu, yüreğime battı anne
Dost sandıklarımın, içime battığı gibi

Güneşimi kararttılar anne!
Hem de şafak tam sökmek üzereyken
Hani uzatsan elini
Hani biri tutsa
Kurtulacağım belki
Ama mutluluğa bir adım kala
Kopardılar kucağımdan aydınlığımı
Beni dipsiz kuyulara, karanlıklara ittiler
Simsiyah bir boşluktayım şimdi
Tut beni, düşüyorum anne !

Ahh heveslerim vardı ve hayallerim
Dinmeyen arzularım
Biraz asi de olsa duygularım
Ben vardım anne
Ben vardım
Şimdi ise şu illet hastalık zorluyor beni
Iniltimi komşular duyuyormuş
Yeter dedi geçenlerde doktorum
Artık içme şu mereti
İçmesem yalnızlığımda üşüyorum
Sarıl bana çok üşüyorum anne!

Ahh anne
Sen kıyamazken kınalı kuzuna
Kestiler şah damarımı bir nefeste
Kurban ettiler beni, üç beş şerefsize
Nasır tutmuş, bir umut türküm vardı
Onu da yaktılar,
Gözlerimin önünde
Şimdi bir ağıt, bir de beddu kaldı
Şu lanet olası dilimde

Geleceği düşlerken ben anne
Bir hayatı toprağa gömdüm, kendi ellerimle
Suladım acılarımı
Yeşermedi hiçbir umudum
Kimsesizim,
sessizim
Sevgisizim diye belki de
Bu yüzden çok erken öldüm

Şiirlerle oyalanıyorum artık
Bazen okuyorum, bazen yazıyorum
Iyi geliyor kalemim
Kavga ediyoruz arasıra
Kıytırık bir kırık kalem işte
Kafa tutuyor bana
Bense onunla kafa buluyorum
Sus, sus aman ha duymasın
Dayanamadım gecenlerde, kırdım kalemimi
Paramparça oldu yüreğim gibi
Hani söyleyemediklerim var ya
Şimdi susa susa
İçime kazıyorum
Ahh anne!
O acıyor, ben daha çok yazıyorum
Hiç insan kendi yazdığına ağlar mı
Bak, bak ben ağlıyorum
Derdimden kime ne?
Bu şiire, kim niye aldırsın?
Yeri gelmişken söyleyim
Şimdi sana vasiyet ediyorum
Cenazemi yüreği güzel, şairler kaldırsın!!!