Anne Şiiri - Sami Sefer Coşkun

Babam vefat edince sana kaç kez şiir yazmak istedim,
Elimdeki kalem yazamadı seni;
Senin varlığın varılmayacak oldu bana.
Her anne başkadır evladına ama
Ben değil, tanıyanlar anlatıyordu seni bana.

Sen daha başkasın konuda komşuda bir de benim aklımda.
Melek diye adınla, ufak tefek boyunla
Gerçi çok küçük görünüyordun ama
Ne babam ne de ben erişemedik yaşarken senin boyuna.
Anlayamadığım bir ilahi güç vardı annem,
Hem sende hem de soyunda.

Beni ve çocuklarını büyütürken
Yaptığın fedakarlıklar gelmiyor seni düşündüğümde aklıma.
Sabrı öğrendim senden annem, senin yaşadıklarında.

Hiç kimseyi kırmadın annem, ağzından hep bal akıttın.
Küs olup da birileriyle, hiç bayramlar kutlamadın.
Öpülesi ellerin hep Allah’a açıldı,
Beni de bugünlere duaların taşıdı.

Şimdi kolayı seçiyor insanlar,
Bir de anlata anlata bitiremiyorlar kendilerini.
Elli yıl önce hani akmazdı ya sular,
Su taşırken yorgunluktan düşürmüştün bebeğini.

Ne yorgun oldun sen ne de üzgün,
Çilelerle geçti bak koca bir ömrün.
Doyamadın yaşarken sen gençliğine,
El açmadan şükürsüz başladın sen yemeğe,
Besmelesiz oturmazdın sabah akşam döşeğe.

Erkek çocuklarına sünnetten önce,
Ayet-el Kürsi yazmıştın.
Dokuz kat deriye sarıp boynumuza asmıştın,
Anlayamadan zamanı seksenine varmıştın,
Yüzündeki nurla hep gülerek bakmıştın.

İşte yazamadığım şiir ve koca bir yaşam,
Eşi öldükten sonra hayat ağacını kurutmayan anam.
Sen sadece benim değil, neslimizin önemisin,
Çünkü sen ülküsü büyük koca bir Türk annesisin.
Sami Sefer Coşkun