Evlat dünyaya daha gelmeden
Kusturur anneyi, çektirir acı
Anne gülemez evlat gülmeden
Evlat anneye olur baş tacı
Anneni yerleştir sıcak bağrına
İlk koşan odur her tür çağrına
Kendisi yatan hasta olsa da
Yanacak odur sancı, ağrına
Anne çalışır yoruldum demez
Evlat can sıkar darıldım demez
Sofrayı dâim donatır amma
Evlat yemeden doyunca yemez
Evlattır annenin biricik işi
Evlada yönelik hayali, düşü
Tüm imkânlara sahip olsa da
Evlada bağlıdır onun gülüşü
Cennet ayakları altında iken
Gece ve gündüzde birçok yük çeken
Gönlü ferahlar bir gülücükle
Of demez gönlüne batsa da diken
Devam ettikçe canı kafeste
Uykusu kaçar en ufak seste
Ağrılar, sancılar üşüşse bile
Evladı düşünür o son nefeste
Anneler doyarlar, evlat doyunca
Onları düşünür ömür boyunca
Yokluğu ancak hisseder evlat
Biricik anneyi kabre koyunca
17.09.2020 BURSA
Kayıt Tarihi : 6.12.2020 13:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!