Anne Şiiri - Hamza Mamaş

Önce gözümden düştün...
Sonra yüreğimden.
Çocukken, tutamadığım bir kuştun anne.
Şefkati duymadım senden,
Merhamete ulaşmada yokuştun anne.
Akıl edip, kol kanat germek istedigimde,
Benim için atılan bir taştın anne.

Yadıma düşüyor dünün, bugünün.
Ürperiyor yüreğim üşüyor anne.
Ne zaman bu adam çocukluğuna dönse.
Sana dair hissiyat düşüyor anne.

Yalındı ayağım, ayazdı bahtım.
Vebalin var ise hakka bıraktım.
Günah seceresini kaldırmaz aklım,
Sana baktıkça gözüm doluyor anne.

Hepsi çocuk sayılacak dokuz can vardı.
Küçük kuzun hala anne diye ağlardı.
Yüzümü karartmaya ne hakkın vardı.
Yüreğimdeki kin büyüyor anne.

Güldü varlığın, dikene sen döndürdün.
Kalbimdeki meleği ellerinle öldürdün.
Cennetti cemalin, nurunu sen söndürdün.
İnkisarimdan ömrüm soluyor anne.

Cefayı geçmiştin, gelmiştin düze.
Hayayı unutup gelmiştin yüze.
Nasıl kıyıverdin dokuz öksüze,
Düşündükçe aklım çıkıyor anne.

Anne! Seni, Hak'ın merhametine bıraktım.
Bana dair vebalini helallikle kapadım.
Dilerim mevla, amel defterini yaksın.
Doğduğun gün gibi seni masum bıraksın.