Anne Şiiri - Birben Türkoğlu

Ah anne!
Bilemezsin nasıl huzur kaplı içim
Yağmur yağıyor bir sonbahar akşamüstü
Yağmurun sesini ne çok severim
Damlaların toprağa vurup dağılışını
Sakın üzülme anne benim için
Bir şubat sabahı ben kışı da severim
Beyazın tazeliğini, sakinliğini
Kar tanelerinin nazlı bir gelin edasıyla yere inişini
Havuç burunlu kardanadamları...
Üşüdüğümü düşünüp gözyaşı dökme anne
Kalbimde taşıdığım sevgi ısıtır beni
Ve bir mayıs günü öğle vakti
Güneş gülümserken açan çiçekleri seyrederim
Karanfilleri, zambakları, gülleri, menekşeleri
Ben çimenin , toprağın kokusunu hep sevdim anne
Yaz sıcağında bir ağacın gölgesinde oturmayı
Koca mavi deryanın uzaklardan sesini duymayı
Seni üzüyorum özür dilerim
Halbuki ben kimseyi üzmek istemedim anne
Anlat onlara içimde ne çok sevgi biriktirdiğimi
Kıranı da acıtanı da inciteni de nasıl affettiğimi
Sen de beni affet güzel yüreklim
Ben sadece sevdiklerimin peşinden gittim
Sen hiç melek kokusu duydun mu anne
Ben melek olmayı çok istedim
Ben dünyanın kirinden arınmayı
Tüm kötülüklerden uzak olmayı
Ben artık güvende olmayı çok istedim
Kabul oldu bak dualarım şimdi
Benim artık gözyaşım yok anne
Bu yüzden ağlama sen de dokunup soğuk mermere
Ben şimdi bir kuşun kanadında tüy
Usulca cama düşen bir kartanesi
Yüzünde süzülen bir damla gözyaşı
Dökme beni yere anne!