Anne Şiiri - Erdal Tuna

Gözlerin kalsın yanımda,
Gül kokan avuçların,
Birde tel-tel dökülen alnına
kar beyazı saçların…

Dualarla uğurladığın yollardan
Umut çiçekleri getirecektim sana
Mutluluk getirecektim yetecek kadar.
Özlemin tozunu silkip ceketimden,
Boynuna sarılacaktım,
Elini öpecektim Anne.

O kirli sokaklarda görünmeyecektim
Adımı bilmeyecekti,adını bilmediğim nice insan
Gözüm seğirmeyecekti dar vakitlerimde,
Göğsüm daralmayacaktı Anne.
Gören olmayacaktı hızlı-hızlı yürüdüğümü
Duyan olmayacaktı, her bir adımda
Üzerine bastığım yüreğimin sesini.
Dönmek olmayacaktı sonra,
Gitmek olmasaydı.

Gitmekle varılmıyor Anne,
Koşmakla aşınmıyor bu yollar.
Su gibi akıp içinden zamanın,
Vadeye taşılmıyor Anne,
Geçmişe sızılmıyor.

Düşmek Anne, gözlerindeki her bir damlada
Milyon kere düşmek yanağının uçurumundan
İşte böyle bir şey hayat.
Dizlerinde yaşamak sızısı yorgun yılların
Düşlerin zayıf bir dal gibi
Hızlı adımlarla ölüme varmak Anne
yaşamak dedikleri
Birde insan suretleri asmak zihninin duvarlarına.
Bize benzemeyen nice canlıya “insan demek”
Yüreğini dişlemek açlığın sofrasında,
Yalnızlığına sarılmak,
İçmeden önce tütün koklamak,
Dalga sesleriyle geceyi avutmak,
Denizleri, yüreği sana benzeyen anaların göz yaşı sanmak anne.
Oysa ölüm kokuna hasret kalmak şimdi buralarda.

Uykunu böldüğüm kaç gece gibi şimdi
Benimde uykularım,
Sesimde sesinin sessizliği.
Yolumu beklerken nasıl dalıyorsan uzaklara
Benimde bakışlarım öyle deliyor cisimleri

Düşmek Anne gözlerindeki her bir damlada
Milyon kere düşmek yanağının uçurumundan
Öpememek koptuğun pınarları
İşte böyle bir şey hayat.
Mendilinde bayram şekerleri bize sakladığın,
Ellerin zayıf bir dal gibi
Oysa kokuna hasret kalmak şimdi buralarda
adına ölüm dedikleri.
Gözlerin anne,
Gözlerin kalsın yanımda,
Gül kokan avuçların,
Birde tel-tel dökülen alnına
kar beyazı saçların…