Anne Şiiri - Mücahit Karaçınar

Yumuşturdum anne
Küçücük ellerimi yanaklarında
Kokumu kokunla buluşturdum nihayet
Aç kalmış yokluğumda şefkatin
Gözlerinde bir nar tanesi şıpırtılarla
Sarıp sarmaladın kimliğimi
Kimsesizler ranzalarda daha gıcırtılı uyur bilirmisin
Kimse bilmez hıçkırıklarla bir gece yarısı
Aranıp durduğunu birisini
Birisi olmaktan bile uzak kalabilirmi insan
Bunca senedir
Bırakabiliyormuş meğerki canını yetimler çarşısında bir başına
Bir yaşıma daha girdim
Ne önemi var ki
Gidenlere bakınan bir başımla sızlanmış olmamda değiştirmez
Değmeyen değilmeyen yokluğunu yoklamam
Bu ihtimalleri hergün çentikledim defterime
İhtimalin vardı gidenlere bakarken
Uzak kalan bavulların sallanan çantaların arasından çıkma ihtimalin dahi
Bir mektubun bir hediyen
Tabi sen koşar adımlarınla
Geceler senden sorulur oldu anne
Kahvenin kokusu sinse odama
Seni söylerlerdi bana
Sinmiş seninki bir gece yarısı pencerenin bir kenarına
Tavan arasına yürek yarasına sinmiş
Kimmiş bu camdan mı ayağa giyilen terlik mi
Tek mi bir mi kaç kişi bu yokluğun
Uykunun arasında söylenilen ninni mi
Tebessümler mahcup yüzler kimsesizler
Kimliğimi kaybetmişken kayıplar çarşısında dolanan sefilliğim mi
Aramıyorum artık aranmıyorum
Bir polis telsizinde yurt bekçisiyle
Tek bir harfini dahi anamıyorum
Varlığında geçen anılar yokluğunda zehir olur
Yok olmadan hakkın yolunda varlığından söz etme derdi annem bu sözü bile artık anamıyorum