Anne Şiiri - Sedat Kocabey

Ben ona bahçemi bağışladım da
Bana bir demet gül dermiyor anne
Kalbimi yerinden söküp aldı da
Bir daha geriye vermiyor anne

Karanlıklardayım korkuyorum çok
Ekime uzanan bir dost eli yok
Hedefini vurdu attığı her ok
Olanlara aklım ermiyor anne

Büyülenmiş gibi düştüm peşine
Rastlamadım onun başka eşine
Kandım bakışına bir gülüşüne
Gözlerim kör olmuş görmüyor anne