Anne Şiiri - Han Akçadağ

Bana hiç güneş gülümsemedi ama
İki göz, bir koca dudak çizdim yüreğimdeki aksine
Hem bak Anne!
Yalnız bir gelincik diktim mezarına,
Suyla resmini çizdim başucuna,
İçinden kız kardeşim geçti.
Gözlerinden gözyaşından asırlar.

Ne zaman karanlık kaplasa yeri
Kaldığımız istasyondaki trenler
Bize gidin diye bağırırlar.
Bir hudut gibi sonsuza uzanır
O vakit raylar
Sensiz nereye gidilir Anne?

Hem sonra yüzler geçer önümüzden,
Işıksız yüzler
Bir cılız beden üşür; bir kedi,
Çıplak ayaklı kız kardeşim ve ben!
Yanına gelmek isteriz
Eceli ne süsler belki bilirsin
Mâbut izin verirse çağırırsın değil mi sen?

Boş ver diyorlar, gidenler gitti.
Bilmiyorlar ki;
Şu iki körpe ömür seninle bitti.
Bir şey mırıldan, susma!
Gittiğinden beri sükût her yanım
Mezar taşları konuşmuyor, Anne!

Her sessiz eylül sabahında,
Ulu denilen şu gök kubbenin altında
Gün değil, sefalet bekliyor bizi,
Başımı alıp ellerimin arasına, ağlarken,
Saçlarımızı öptüğün günler geliyor aklıma
Seni bizden kim aldı, Anne!
Her hazan gün
Süpürüyorlar dökülen yaprakları.
Seni gazel sanıp hayatımızdan
Kim süpürdü, Anne?

İyi şeyler de oluyor,
Önceki gün,
Erkek bir bebek aldım kız kardeşime
Ben yokken korkmasın, sarılsın diye.
Okullar açıldı ya!
İşler tıkır!
Bir de belediye memurları
Çay molası verdilermi bahçede, ne âlâ!
Böyle giderse,
Küçük kardeşime pabuçta alırım.
Sen üzülme yeter ki, Anne!

Akşamlar Anne!
Akşamlar çekilmez oluyorlar yine de
Kız kardeşimin gözlerinde
Gülüşmelerimizin izi var.
Yıldızları gökyüzünden kovup,
Gözyaşlarını bir türlü silemiyorum, Anne!
Ürpertici bir hisle aklıma geliyor anılar,
Yıldırımlar koparsalar da göğüs kafesimde,
Dışında bedenin kör, dilsiz, sağırlar, Anne!
Sende duymuyorsun beni belli ki,
Misafir gelmişiz gibi dünyaya habersiz,
Keder sarılmış boynumuza,
Koynunda ağırlar.
Kaçsam diyorum,
Unutur muyum avuntuları?
Boya çantam yine nerede?
Boyasam maviye yarınlarımı
Sensizliği unutur muyum, Anne?

___________________________________

Kitap: HEP YARIM KALACAKSIN
___________________________________