Anne Şiiri - Nuray Küsem Gültekin

Anne!
Dün gece çeyiz sandığımı
araladım besmeleyle.
Önce bir ses inceden sızdı, ardından naftalin kokusu,
taa ciğerlerime oturdu.
Anne!
Gençlik sarhoşluğuyla göremediğim,
ne çok şey koymuşsun
sandığıma.
Benim bildiğim anam,
yapmazdı bunu bana.
Ah anam ah!
Biliyordun demek ki,
kilidin kırılacağını vakti gelince.
Anne!
Bu sandıkta "yok" yok ki.
Çile yumakları mı desem,
hüzün motifli örtüler,
gurbet kaneviçesinden
bohçalar.
Acı ve keder ipliklerinden
Dantelâlar.
Gözyaşlarından oyalı
yemeniler.
Ah anam ah!
Ne çok çeyiz koymuşsun,
adına sandık denilen yaşam heybesine.
Tahtımı yaparken, bahtımı
yapamamışsın be annem.
Merak etme anne!
Bunların hiç birini
zayi etmedi kızın.
Sırasıyla tek tek kullandım.
Lâkin bu çeyizler,
pek bir sağlam çıktı
anne!
Bak hele saçlarım ağardı,
belim büküldü.
Bu çeyizler, kullan kullan
eskimediler.
Anne!
Hele şu gurbet kaneviçesinden
Yaptığın bohça var ya,
Ağzını dahi açasım yok
Anne! ..