Anne Şiiri - Furkan Baran

Üşüyorum anne…
Verdiğin kazakta yetmiyor ısıtmaya
Dışarıda yılın ilk karı yağıyor
Delice bir rüzgar gürültüyle umutlarıma esiyor
Gece saat dörde dayanıyor,
Ve gönlüm pencere önünde şiir yazmayı,yatmaya yeğliyor.
Oda arkadaşlarım uyuyor,
Işık kapalı…
Düşünüyorum,ne düşündüğümü bilmeden
Gözüm sadece kalemimin ucuna bakıyor
Başka satıra kaymasın diye
Köpek sesleri düşüncelerimi bozuyor
Ne düşündüğümü,unutuyorum bazen
Oda arkadaşlarım kımıldaşıyor
Ve benim içimde benimseyemediğim bir hüzün
Sebepsiz,gereksiz ve acımasız…
Ne olduğunu bilmeden vuruyor yarama
Ve usulca ne zamandır kılmadığım sabah namazını bekliyorum
Uykuda tutmuyor be anne…
İngilizce sınavı mı? hiç çalışmadım
Sana da çalışıyorum dedik ya
Affet be anne…
İçimden gelmiyor,
Bu garip hüzün herşeyi alıyor elimden
Bazen de yoldan geçen tek tük arabalara bakıyorum
Bizim eve doğru geliyorlar anne…
Pencereden esen rüzgarın sesi bölüyor düşüncelerimi
Korkuyorum be anne…
Sanki başıma bir şeyler gelecek gibi
Belki sizden ayrıyım ya ondandır
Anne içim hiç rahat değil bilesin
Yıl sonunda da Bedirhan Gökçenin,
Ankara şiirini okuyacağım,
Sonu da nasıl bitiyor,biliyor musun anne,
Sen bana alışacaksın bende sana Ankara…
Alışır mıyım sence anne…
Sensizliğe,sensizlikle başıma gelen dertlere.
Bir destek almadan durabilir miyim ayakta
Bak bu seferde küs olduğum arkadaşım,
Kalkıp camdan aşağı baktı
Yine düşüncelerim dağıldı,
Ama sen aklımdan çıkmadın be anne…