Anne Şiiri - Rabia Bulduk

Hayata bir kaç dal kornişle tutunuyorum anne,
Olduğum yerden yalancıları örtbas etmeye çalışıyorum.
Bir hayli kirleniyorum bazen.
Bayram sabahlarını bekliyorum telaşla,
Ancak temizlenirsem yüzüm olur sana bakmaya.
Çocukların beni çekiştirmelerinden hoşlanmıyorum anne!
Pencereyi açık bırakmandan bile korkuyorum mesela.
Sinsi rüzgarlara takılıp dans ediyorum senden habersiz.
Kendimce söz veriyorum başka pencerelere bakmayacağıma.
Her güneş battığında çocukluğumu yitiriyorum.
Ben biraz ölüyorum.
Hayata bir kaç dal kornişle tutunuyorum anne
Apansızca asılıyorum öğrettiğin yerden.
Dişlerim dökülüyor yine de ağlamıyorum mesela.
Pilelerimde çiçek açıyor eskimeyen gülüşlerin.
Onları bi hayli seviyorum.
Senin olmadığın yer bir oda etmiyor anne.
Gittiğin yerden yıpranıyorum,
Ütüsü bozuluyor sevinçlerimin.
Üzerime ne güzel siniyorsun her gün.
Öylesine gururlanıyorum ki geceyi doyasıya kucaklıyorum.
Tamam, başka pencerelere de bakıyorum bazen.
Ne de yorgun selamlıyorlar günleri
Anlıyorum ki senin varlığın beni anlamlı kılıyor anne.
Sen yokken ütüsü bozuluyor ümitlerimin.
Dökük dişlerimi gözlerinin değdiği yerden dikiyorsun ya
Acılarımı kucakladığın için seni kimselere gösteremiyorum.
Bazen kaç yalnız pencereye sarılıyorum, bilmiyorum.
Hayallerimin başladığı yerden taşlıyor şu çocuklar
Epey kırılıyorum.
Ağladığın yerden üşüyorum.
Ben biraz ölüyorum sanırım.
Hayata bir kaç dal kornişle tutunuyorum anne,
Senin hatrına yapıyorum bunu.
Yağmurun kokusu üzerime ilişiyor çoğu zaman,
Şu dans ettiğim rüzgarlar güzel şarkılar fısıldıyor kulağıma
Kar; gövde gösterisi yapıyor benden daha pak olduğu için
Ama ben kıskanmıyorum,
Hissediyorum hep yanımda nefesin.
Ve diyorum ki;
Bir gün gidersen eğer ellerinin değdiği yerden
Kendimi mandallayarak asacağım anne!