Anne Şiiri - Ömer Temel

Seni çok,hemde çok özledim Anne!
Burnumun kemiği sızladı nedense,
Gülmeni ağlamanı ne bileyim,
Herşeyini özledim işte.
Karnındaki günlerimi bile,
Özledim kime ne...

Birden, geliverdin gözümün önüne.
İnan öyle hasretim ki tenine,yüreğine.

Hoş,üç ay önce yanımdaydın,
Camı kırık gözlüğünle,
Aha bu salondaydın.
İşte o halin geldi yine önüme,
Hani bir yıl önce binerken trene.
Bana el salladın, kan aktı içerime.

Sana birşey söyleyeyim mi Anne?
Özledim,en sevmediğim cezanı bile.
Keşke ben gene çocuk olsaydım,
Sen ağzıma toz biber doldursaydın.
Sonra, dalında kabar var diye,
Beni terlikle, bir güzel ovalasaydın.
Kısaca ben,gene çocuk olsam,
Sen benim hep yanımda olsaydın.
Keşke, çabucak akşam olsa,
O bulunmaz merhametinle,bana bir sarılsaydın.
Ve işte o an ben,
Dünyada ki en mutlu çocuk olsaydım.

Ne bileyim işte Anne,
Keşke gurbet olmasa,
Ve şu an,nasıl olursa olsun,
Sen yanımda olsaydın...