Anne Şiiri - Tuncel Karaagaç

ANNEM

Biliyormusun seni ne kadar çok sevdim anne
Sana sevgimide taki o karnındaki sıvıda,
Ve bebekken memenin o ucunda hissettiydim anne.
Yanlız değildim o mekanda anne,mehmet can'la,ikizimle...
Aynı mekanı paylaştık aynı sütü içtik.iyiki iki memen vardı anne...
Yoksa kavgamız orda başlardı.
Gözlerindeki o sevgiyi bebekliğimde hissettim anne
Yumuşak,o bembeyaz bulutlarda ki melekler gibiydin.
Her çağırdığımda mutlaka gelen melek...
Annem...
Biliyormusun seni ilk kez ortaokulda Türkçe dersinde kompozisyon da Anlatmaya çalıştım anne,
Ve sonra şiirlerimde, defterimde,günlüğümde
Bağırışımda, çığlığımda.
Her uyuduğumda üstüme örttüğün o battaniyenin sıcaklığında anne...
Seni sevdiğimi ise anne,kocaman adam olduğumda bile kokunda anne,
Yani anne kokusunda.
Çocukken ellerimi soktuğum o memelerinin arasında anne,
O, güven dolu anne kokusu ile.
Babamın bize kızdığı zamanlarda bacak kadar boyumuzla senin arkanda Kendimizi güvende hissettiğimiz zamanlarda anne.
Kerrat cetvelini ezberleyemediğimde duyduğun üzüntüde anne.
Ve en önemlisi anne...
Ölmeden bir gün önce tuttuğum o balığın ölürken çırpınan o zalim balığın Ölümü bana anlatmaya çalıştığında,
Seni toprağa verdiğimizde anne
İmam'ın erkek çocukları insin dediği zamanda anne,
Yani seni,
Seni anne seni kaybettiğimde anladım.