Anne Şiiri - Ferat Turan

Gözümü açtığımda… daha yeniydim bu dünyada O an yanımdaki tek kişiydin. Anne Hiç tanımadığım bu yere Senin kucağında sarıldım. Anne Küçüktüm hatırlamam pek. Anne Babam sana kızmış. Gitmişiz başka bir şehre Beni böyle büyütmek istemezdin. Üzülme! Olmuş bir kere Biraz aklım erip… her şeyi öğrendiğimde Anlaya biliyordum seni. Anne Ama ruhum yok mu? Anne Dayanamadı o eksikliğe… öyle dağıldı işte! Bugün babamı gördüm. Anne Yüzüne bile bakmadım! Oda benimkine bakmadı. Çok gücüme gitti de Anne Gitti de sustum işte! Bir kızı beğendim. Anne Hani senin kadar olmasa da Melek gibiydi. Anne Ona bakınca yüzüm kızardı. Güldü geçti bana Şu şaşkın oğlun yok mu? Çok utandı bugün. Anne Ağlayasım var bugün. Anne Gömleğime sildim yaşlarımı İçimi kaplayan bu acılar Sadece dizinde uyuyunca… kayboluyor. Anne! Bazen aklıma kötü şeyler geliyor. Anne Sonra bir ürperti kaplıyor içimi Aklıma geliyor birden… arkamdan ağladığın o sahne. Kıyamıyorum sana Hemen utuveriyorum. Anne Bazen beni bırakıp gideceğin o gün! O gün! Geliyor aklıma. Anne En ön safta kılarken namazını Verdiklerinde omzuna tabutunu… düşünüyorum nasıl duracağım? Dimdik diye Düşünüyorum da bulamıyorum. Anne Hatırlar mısın? Anne! Senle sinemaya gittiğimiz o günü! Anneannemi de almıştık yanımıza Bir yiyişte bitirmiştim mısırlarımı Ne çok eğlenmiştim. Çok güzel bir gündü. Anne Bilirim çok acılar çektik. Anne Yoksulluğu da gördük. Ayrılığı da tattık. Ama varlığın var ya… Anne O her şeye ilaçtı. İşte! Bu oğlun var ya… Anne Genç bir adam oldu şimdilerde Terledi bıyıkları, dudağının üstünde Ama bu oğlun yok mu? Anne O kucağında sallayıp uyuttuğun… o çocuk halini Hiç unutmadı. Unutmaz da anne!