beni kör bir çocuk olarak doğurduğunda
ya da ayaklarım çarpık
beynim sakat olarak doğurduğunda da
-nedenleri sorgulamaya bile gerek yoktu-
suçlu sendin anne!
ben daha el kadar bir bebe iken anne
karnımdaki gazdan ya da kulağımdaki sancıdan
ciyak ciyak bağırdığımda sabahlara dek
-babamı uyutmadığım gecelerde hani-
suçlu yine sendin anne!
aslında sen anne
daha doğduğun zaman suçlu doğmuştun zaten
bileğine güçlü bir bıçkın oğlan olarak
doğmadığın için anne!
çapalanmayan ürünümüzün güdüklüğünden de
hep sen sorumluydun
kaynamayan tenceremizden
kırılan penceremizden
dem tutmayan kalitesiz çayımızdan
ve bir türlü tutturulamayan
aile bütçemizin açığından da anne!
bizler için saçlarını süpürge ettiğin
senin ayaklarının altında olduğu cennetin
hayır duanı almadan günah olduğu, yola çıkmanın
safsataydı hepsi
yalandı anne!
bütün bunlar doğru ise anne
neden sokaklarda hep seni görürüm
dilenirken
ya da neden
düşkünler evi hep ‘sen’ dolu anne?
hep iki yüzlü olduk sana karşı anne
bir yandan övgüler dizerken yollarına
adına günler düzenleyerek anarken seni
şarkılarda şiirlerde yüceltirken seni anne
gerçekte…
kurşunlara nişan tahtasıydın sen
sen sevemezdin duyguların yoktu
konuşamazdın sen anne, dilin olsa da
kadının yeri yok cemaatte, diyorduk
ve işte asıl o zaman düşüyordu maskelerimiz
hayatın boyunca
ya cıvık çamurlu bir tarlaydı
ya da arka cephedeki karanlık bir mutfaktı
sana reva gördüğümüz ‘kutsal mekânlar’
bazen bana
hiç şiir yazdın mı annen için, diye
soruyorlar anne
nasıl yazayım
neyine
hangisine anne?
alçaltılmışlığın’ın isyanıyla
riyâkarlıklarımıza küfürler mi yağdırsam
yoksa…
sana olan kutsal sevgimin yumuşaklığı ile
tüm edebiyatı mı sersem ayaklarının altına
gerçekten layık olduğuna inandığım için anne!
ama gel boş verelim bütün bunlara be anne
bütün bunlar derin mevzular
hem duygularımızı da boğar bu kör kuyular
ben yine sana
bana miras bıraktığın yakıcı sıcaklığı ile
yüreğimin taa derinliklerinden
arınmış
sütün kadar temiz duygularımla
sesleneyim anne!
anne
seni çok seviyorum anne
anne seni
ölesiye özlüyorum be anne!
Mayıs 2008 / Çanakkale
Müjdat BilginKayıt Tarihi : 21.12.2011 19:09:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
hayatın boyunca
ya cıvık çamurlu bir tarlaydı
ya da arka cephedeki karanlık bir mutfaktı
sana reva gördüğümüz ‘kutsal mekânlar’
hayatın boyunca
ya cıvık çamurlu bir tarlaydı
ya da arka cephedeki karanlık bir mutfaktı
sana reva gördüğümüz ‘kutsal mekânlar’
Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.
Kimi der ki kadın
Yeşil bir harman yerinde
Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi der ki ayalimdir,
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi der ki hamur yoğuran.
Kimi der ki çocuk doğuran.
Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne vebal.
O benim kollarım, bacaklarım, başımdır.
Yavrum, annem, karım, kızkardeşim,
Hayat arkadaşımdır.
Şiir çok güzeldi Müjdat Bey...Çünkü bir ana ile evladın sessiz konuşmalarıydı aslında...
Saygıyla kutluyorum bu duygusal sesli tabloyu.
Yaşı Kaç Olursa Olsun Hiç Fark Etmez, Her İnsanın Göğsüne Başını yaslayabileceği Bir Anneye ihtiyacı Vardır...
Anneler toprak olunca değil, unutulunca ölür.....
Beğeniyle okuduğum şiirinizin her dizesine 'İNCİ' taneleri septim yürekten, tüm anneler
adına....... sevgilerimle.........
TÜM YORUMLAR (28)