Anne Şiiri - Cuma Yüksel

Bir kadın nasıl terk edilir bilmiyorum,

sen öğret Allahım...

Samimiyim.
Hem de hiç olmadığım kadar.

İnsanlar kendi aralarında konuşurken, duymuştum bir keresinde.
Sen ibadetlerinde samimi olan kullarına,
bilmediklerini de öğretirmişsin...

Allahım,
Et, tırnaktan ayrılmaz derler.
Tırnağımı etimden ayıracak kadar samimiyim...
İnan bana.

Yalnız,
Ve yine...
Yalnız Sana
İman ediyorum,
İnanmalısın Rabbim bu günahkar kuluna da,
Çağlayan ırmakların yüksek perdeden çıkardığı sesler gibi,
Ben de bu gün imanımın doruk noktasındayım...
...

Ve aşkın namazındayım.
Hem de başımı secdeden hiç kaldıramayacak kadar...

Kıyam halindeyim.
Gözlerim kıyamet gibi...

Ve kıyameti yalanlarcasına,
İbadetin tam içindeyim..

O zaman öğretir misin bana Allahım,
Gözlerimi gözlerinde bırakmadan
bir kadından nasıl gidilir,
bir kadın nasıl en az şekilde özlenir,
ya da hiç özlenmez.

Öğretmelisin Allahım,
Hem bu kez gerçekten çok ciddiyim...

Bir kadın nasıl terk edilir bilmiyorum,
Daha da tuhaf olanı,
Bir kadın da nasıl kalınır, onu da bilmiyorum.
...

Ama samimiyim hep olduğum gibi.
her zaman olduğum gibi...
tıpkı şimdi de olduğum gibi.

Bir kadının nasıl terk edileceğini öğretmezsen bana Allahım,
Ben hep onu yazacağım.
Herkes beni şiir yazıyor sanacak,
Bana şâir diye bir ad takacaklar,
Ömrümün sonuna dek olmadığım biri gibi tanınacağım.

...

Şüphesiz her şeyi sen en iyi bilensin,
Ve bir kadının nasıl terk edileceğini öğretmiyorsan bana,
Vardır yine şüphesiz bildiğin...

O yüzden diyorum ki,

Elhamdülillah.
Buna da şükür...
Bu bilmemezliğe de çok şükür...

Bir kadının nasıl terk edileceğini, öğretmesen de olur Allahım,
Hem ben böyle cennete daha yakınım...
...

Ve hiç bir zaman,
Bir kadının nasıl terk edileceğini bana öğretmezsen Allahım..
Nefes alıp veren hiç bir canlıya aşk olsun, demeyeceğim!

Çünkü, annem aşk olacak Allahım,
Ve ben de hep anneme aşık olarak kalacağım.