Anne Şiiri - Kazim Özdemir

Anne

Bağışlayamam kendimi
Ne olur anne bağışla beni
Yanmış, kül olmuş eşyala duruyor yerde
Yıkık duvarlar, viranlaşan, köz olan evde
Yangın alevleri var yüreğimde,
Özlemin olmuş, tutuşuyor kalnimde,
Olanların, olmuşların günahı bende
Nasıl unutabilirimki seni anne....
Yanan evin dumanı boğarken beni,
Yanı başımda haykırırken gördüm seni,
Hatırlıyorum rüya gibi, fedakarlıklarını
Sararken beni bir peçeteye
Unutabilir miyim hiç o yürekten gelen çığlıklarını
Sürüklerken beni pencereye....
Bahçede buldum kendimi,
Kimdi bilemem alıp götürdü beni,
Nereye gittin ne oldu sana? ...
Bir daha hiç göremedim seni...
Kimse bir şey söylemedi bana
Anne, anne deyip hep aradım
Hayaller kurdum, kaldım
Sana kavuşmaya umut bağladım
Sabahları uyanırken seni görür diye, gözlerimi açtım
Akşamları yatağa girerken sana ağladım.
Kendime en büyük cezayı biçtim.
Yüreğimi karalarla bağladım
Yaşamın zorluğunu,
Anne sevgisinin yokluğunu,
Bu kahır nasıl çekilir
Ancak annesiz büyüyen bilir.
Çocuklarım torunlarım oldu.
Tüm hayatım senin hasretinle doldu
Geçtı uzun yıllar, tam altmış sene
Sen bağışlasan da, kendimi bağışlayamam anne
O körolası yangının alevleri hep kalbimdedir benim
Senin yerin cennettir anne, bundan eminim
Ateşten,dumandan, yanmaktan kurtardın beni.
Benim için feda ettin kendini..
Karnında binlerce zahmetle taşıdın,
Hayat verdin, kan verdin can verdin,
Dünyaya getirdin nimetleri bağışladın,
Beni doğurdun eline aldın,
Mutlulukla kucakladın, bağrına bastın,
Yanmaktan kül olmaktan kurtardın,
İkinci kez hayatını bana verdin...
Kor alevin ateşi yakıyor kalbimi,
Benim için yaşamını kaybettin,
Sen beni bağışlasan da anne,
Bağışlayamam kendimi...
Mutluyumki yakında sana dönerim gene,
İçimde yanan alevler o zaman yok olur anne...