Anne Şiiri - Eren Diyar

dinle
duyuyormusun
bir yaprak düştü yere
dışarısı soğuk
çıt çıkmıyor
yaprağın feryadını duymadınmı yoksa
bir tek ben varım
soluğumu benden başka duyan yok
peki ya sen....
hangi limana demir atacağını bilmeyen
bir gemide gibiyim
eskisi gibi değilim yani
erken yaşlanıyorum galiba
sol yumruğum artık kuvvetli değil
ağzımda çok bozuk
habire küfrediyorum her olur olmaza
hep uyumak istiyor canım
oysa
fişek gibi geçerdim yollardan
sesim şimşek gibi çakardı
kapı önünde
alınganlıkta yapıyorum artık
yok küsmek değil
benimki sadece alınganlık anne
yorgunum
yokluğunda çabuk büyüdüm biliyorum
tararken okşadığım saçlarım dökülüyor
alnımda savurgan fırtınalar var gibi
bir de bıyık bıraktım ki sorma
adam olmuşum farketmeden
gittiğinden beri çok şey değişti
ben değiştim mesela
vücudum artık direnemiyor hayata
hala aykırıyım
hala protest müzik dinliyorum
ruhum hala devrimci
ama yorgunum anne
açıkcası yaşamak ağır geliyor bana
demekki sen
sürüyü yöneten çoban gibi
bir arada tutuyormuşsun bizi
şimdi amcalar
dayılar
hısım akrabalar yok
hepsi bir yalanmış
yada gerçek yüzlerini saklayan yalancılarmış
bıraktığın gibi herşey
değişmeyen gerçeklerde var hala
filistinde savaş bitmedi
yine kolları kırılıyor çocukların
dünya yine karmakarışık
biliyormusun
kürdistan da inkar devam ediyor
örneğin
ve yine kürt ihanet ediyor geçmişine
kavgalar bitmiyor anne
geçliğimde yoktun yanımda
ben büyürken ezik kaldım
ve sen yoktun
çocukluğum rüyadan ibaretmiş gibi
büyüdüğümü anlamadım
ve büyüme sancılarımı kendimde yaşadım
sana paylaşamadan
acılarımı kıvranışlarımı
aşık olduğumda yoktun
oğlum olduğundada yoktun
erken gidişinin sebebini söylemedin bile
küstün mü yoksa kızdındamı gittin
seni bir türlü anlayamadım anne
ne o yoksa ağlıyormusun
hıçkırıklarını duyar gibiyim
ben sen ağla diye anlatmıyorum
asıl ben sana ağlamak için
asıl derdimi içimi dökmek için
anlatıyorum sen ağlama anne
hayat yokluğundada devam ediyor işte
öylesine bir hayat ama tadı tuzu yok
en mutlu anlarda bile
yokluğunun hüznü hep canımı yakıyor
kardeşler hep bir yanda
rüzgarlar biri ayıramadı anne
hala seni konuşuyoruz
her yemekte
üzülme
özlendiğini bil ve bekle beni anne