Annaler Günü Şiiri - Tolga Saygılı

bir sabah uyandım sesiz bir şekilde
ve buz kesmişti sankı sıcacık odamı
şaşırdım ansızın birden biere ne oldu diye
ve bir kalabalık doluşmuş bon boş salona

tanıdıklarım baş açıklar bile örtmüşler başını?
şakınlık içerisinde uyku sersemliğindeyim hala
ve annemi ardı gözlerim yoktu o an
babama baktım hıçkıra hıçkıra ağlıyordu

ve bir titreme geldi cansız olan bedenime
konuşan dilim sustu o an yutkunamadım
ve bir el sardı bedenimi eğildim baktım kardeşim
gözleri kan çanağı dolmuş o mahsum gözleri

haykırrım baba diye ne oluyor burda diye
bir ses ver dedim bırak ağlamayı babam
nedir bu kalbalık neden herkes karalara bürünmüş
gür bir şekilde sesi çıkan babamın suskun bir haldeydi

babam sarıldı başımız sağolsun oglum dedi
ne başı ne sağolsun babam ne diyorsun
anlamıyorum ne oldu annem nerde deyince
babamın göz pınarları aktı ansızım birden

o an anladım ki annemizi kaybetmişiz
çöktüm oldugum yere saçlarım ellerim de doluşmuş
hayatım son bulmuştu hani yıkılmaz çınar varya
sırım sırdaşım annem yıkılmıştı o gün annem

ona ne güzel hedyeler almıştım
ipeksi bir gömlek ve güzel bir eşarp almıştım
anneme verecektim oda bana sarılıp sağol yavrum dyecekti
ve en güzel benim annem diyecektim anneler gününde

ve ben her anneler gününde annemi kaybettim
herkes annesine hedyeler alırken
ben annemin mezarına sevdiği çiçekleri götürdüm
ve topragına sarılarak anne bu gün anneler günü dedim

söz ferman alçiçek