Annabel Lee Şiiri - Basri Şimşek

Yıllar yıllar öncesinde,
Bir ada ülkesinde,
Bir genç kız yaşardı, adı sanı belli,
Hatırlarsınız belki, Annabel Lee.
Ve yaşadı bu genç kız, başka hiçbir şey düşünmeden,
Benim sevgimden ve beni sevmekten.

Ben on beşimdeydim, o on ikisindeydi.
Evlerimiz sanki bir düşler ülkesindeydi.
Ve öyle sevdik ki yoktur tarifi,
Ben ve sevgili Annabel Lee.
Öyle bir aşk ki cennet meleklerinden tüyler,
Beraberken başınızdan dökülürler.

Sebep buydu, aşkımıza nazar değmesinde,
Denizlerin kucağındaki bu ada ülkesinde.
Kapkara bir buluttan, sopsoğuk bir rüzgârdı katili,
Benim gülüm, Annabel Lee.
Sonra onu götürmeye geldi, soylu bir akrabası,
Tabutu oldu çiçeğimin, bir at arabası.
Duydum ki mumlar hiç sönmezmiş türbesinde,
Ne saadet, bu karanlıklar ülkesinde.

Melekler ki gözlerinde husumet izi,
Kıskanıyorlardı bizi.
Evet, buydu nedeni, (malumuydu herkesin de
Yaşamakta olan bu deniz ülkesinde).
O katil bulutun, soğuk rüzgardan eli,
Bu yüzden kıydı sana, güzelim Annabel Lee.

Hudutsuz aşkımız, kıyaslanamazdı bile,
Ne bizden bilgili, ne bizden öncekilerle.
Ne böyle bir sevda gördü, cennette melekler,
Ne şeytanlar ki görseler, aşka iman edecekler.
Bir an için ayrılmadı, ruhum ruhundan sen gideli,
Canım Annabel Lee, senin için oldum deli.

Güneş donar, ay söner, görmesem rüyamda seni,
Biricik Annabel Lee.
Ve yıldızlar göz kırpmaz olur, ancak ben düşlerim,
O güzel gözlerini Annabel Lee, kayboldu gülüşlerim.
Ve öylece uzanırım, tüm gece yanına,
Bir yolunu bulup, ulaşır diye canım canına.
Türbeni ışıtmak uğruna, eriyen mumlar gibi
Sahilde, dalgaları bekleyen kumlar gibi.

ANNABEL LEE

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes! - that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.

For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.

Edgar Allan POE (1809-1849)