Anna'ya Haykırış Şiiri - Zeynep Durgun

1/1
Susmak da anlatır
Nefreti öfkeyi sancılı sabrı
Severken küsmeyi, küserken gülümsemeyi
Sessizliğin naraları kulakları tırmalar
Kimse işitmez
Taşlar hariç
Duvarlar, buğdaylar, gökyüzü

Ve sabır ayakta tutar
Sancıları güçlendirir yüreğini
Yakar savurur
Rüzgardan uçuşan polenlerin
Değdiği yumuşak toprağın gel de
Seni sarayım umut tohumu değişi gibi kollarını açar
Ve üşüyen kalbimizi öyle bir sarmalar ki
Günah biten kıtalarda
Güneşin kavurucu sıcaklığıyla ısınır içimiz

Kalbim kalbim
Bir köy çocuğunun tarla kenarında
Ağustos güneşinde elinden tutup
Bayır bayır gezdirdiği masumiyeti
Şehir şehir kent kent dolaşan
Sürgüncünün tufeyli kokan
Kadehlerden nasırlaşmış;
Adımlarının, acılarının biraz da günahlarının
Ağırlığından su toplamış ayağına giydiği paçavra çizmeleri
Gibi anlatır sessizliği
Sessizdir ama haykırır
Sen duymazsın bende duymam

İnsan hiç bir nefes kadar yakın olan sevgiyi özler mi?
Hasret kalır mı hiç gölgesindeyken her daim?

Anna sen nasıl bir şeysin?
Yüzünde hep bir kırışıklık hep bir karışıklık var
Umut var sabır var cesaret var
Bir avuç da bana uzat
Gönlüme değsin gözlerin
Saç uçlarıma tırnaklarıma
Sesime nefesime...