Anna Maria! Şiiri - Cengiz İnceer

Anna Maria!
Umarım uyanıncaya kadar ranzadan düşmezsin…
Fakat biliyorum ki, beni anca düştüğün zaman anlayacaksın!
Bu pek de kolay olmayacak.
Kanın çekilecek, ruhun çekilecek!

Anna Maria!
Bu bir rüya!
Ama sana ait!
Ben yalnızca bu hikâyenin üçüncü kişisi…
Lakin omuzlarım yumuşacıktır…

Anna Maria!
Gözleri kapalıyken şarkı söylemek daha güzel!
Biliyorum…
İçe dönük yaşadığımız bu ömrü,
Dışarıda yoruyor, yıpratıyor kaybediyoruz…
Kirpiklerin ıslanıyor,
Ellerin üşüyor,
Sözlerin dolanıyor…

Anna Maria!
Beni bu kaşıntılar yoruyor.
Bütün gece uyutmuyor.
Kanımı donduran şu konçerto,
Bana hem iyi geliyor
Hem de bir noktaya hapsediyor.
Saatlerce, günlerce…

Anna Maria!
Bu sana yazılmış,
Sonra da ucu yakılıp kül tablasına atılmış kaçıncı mektup!
Saymadım…
Kaşıntılarım yeniden başlıyor…

Anna Maria!
Bu bir rüya!
Ve yalnızca sen üzüleceksin…
Saçların rüzgârın koynunda,
Bakışların bakış değil!
Sanırım uyanıyorsun…
Fakat kollarım çok uzakta.
Ve düşüşün düşüş değil!
Anna!
Son mektubum paspasın altında…
Elveda!

CENGİZ İNCEER I PORTAKAL AĞACI KİTABINDAN