Anlıyorsun Ama... Şiiri - Onur Bozdağ

Yaşamın ne tuhaf bir bilmece olduğunu sen anlıyorsun
Aslında anlıyorsun, bir zaman sonra
Konuşmalarda sesim çatal çatal olduğunda,
Çözümsüz yalnızlıklarda dalıp gittiğimi...
Anlıyorsun yanlmıyorum
Ama beni anlaman gücüme gidiyor
Çünkü anlıyorsun, ve yoksun
Anlıyorsun, ve gelmiyorsun hepsi bu...

Biliyorsun, herşeyi biliyorsun
Sensiz geçen günlerin karabasanlara,
Apansız çığlıklara dönüştüğünü...
Anlıyorsun yanılmıyorum
Biliyorsun sen bu değilsin...
Gözlerim biraz daldığında
Sıcak öpüşlerle gülümsemeliydin korkularıma
Aşkın hiç bilinmeyen resmi olmalıydı yüzümüz
Ve geceleri...
Işık demetleriyle gelen hayaller biriktirmeliydik
Ayrı olsak bile...

Senden ayrılmak nasıldır düşünemiyorum
Hiç ayrılmadık biz.
Çünkü hiç kavuşmadık...
Ayrılmak herhalde bir lambayı kapatmak gibi,
Yani kapatmak için açmış olmak lazım.
Ve insanlar da öyle...
Aydınlığı anlaması için karanlığı,
İyiliği anlaması için kötülüğü,
Sevgiyi anlaması için nefreti,
Göstermek gerek,
Biliyorum...
Sen bunların hepsini biliyorsun yanılmıyorum
Ama beni anlaman gücüme gidiyor,
Çünkü anlıyorsun, yoksun...

Aşkı kendi rengiyle taşımak vardı.
İçimizi sancılar bastığında,
Ve avuçlarımızda sıcaklığımızla erirken keder
Yürümek vardı kimselerin bilmediği yerlere...
Öylesine hesapsız,
Öylesine beklenmedik.
Yürümek vardı...
Yağmurda sessizliğe doğru.
Benim sessizliğim bir çığlıktı
İşte bu sessizlikte,
Ama sen anlamadın...
Bir tek bunu anlamadın,
Anlamadın, ve yoksun...
Hepsi bu.