Anlıyor muyuz Şiiri - Yılmaz Bektaş

Her beden içinde sıkışmış bir gaz kütlesi
Patlamaya hazır bomba misali ruhlar
Birbirine değmemesi gereken yerlerinden
Bedenler toplanmış gizli yerlerde açık açık…
Ne çok yüzleri var birbirlerine gülen dünden
Güne gelene kadar içimizde yaşamışlarsa
Anıların kimi hafızada kimi fotoğraflarda
Biz yaşadıklarımıza sıkı sıkıya sarıldıkça
Bir şeyler daha fazla gevşiyor derilerinde
Kırışmayan, gerilmiş yüzlerinin bitiminde
Tutunacak şeyler gittikçe azalıyor yüzeyde
Gördüğümüze mi inanıyor muyuz hala
Görmediklerimizken asıl gerçek muamma!
Dünya bir sirke döndüyse suç kimde
Daha çok zaman vardı oysa yokluğuna
Duydukların, okudukların, dokunduklarının….
Biriktirdiklerini, sakladıklarını, atamadıklarını
Ruhunda tutamayıp, tutunamadıklarını boşver
Damağına değen tüm tatları hadi yazsana;
Gerçekte neden nefret ettiğini: Gerçekten!
Hayata daha fazlası lazım : Bir çift gözden,
Ruhun bu bedeninde esir değilse ebediyen
Olmak istemediğin kadar insan toplanmışsın?
Sıkıldığın yüzünden, her gün görmeyi dileme
Değişmek için! Hem de kökünden sökülerek
Başka topraklara ihtiyaç varsa ve de havaya
Bu kuraklıkla olmaz! Yeni bir bahar doğamaz.
Daha çok yağmura da ihtiyaç var: Damla damla?
Yetmez! Çok çok daha fazlasına…Artık anlasana!

Yılmaz BEKTAŞ