Anlıyor musun? Şiiri - İlyas Yavuz

Her şey unutulur sesini kokusunu, gözlerini
sakladığımız fotoğrafların yerlerini bile,
sensiz geçirdiğim vakitleri,
‎sana yazdığım şiirleri, birlikte dinlediğimiz şarkıları,
‎önemli tarihleri bile unuttum şuan karşıma çıksa kalbim hissetmez onu,
‎Ben seni unuttum da kokunu, nasıl güldüğünü, nasıl baktığını,
‎nasıl sarıldığını ve beni yetim gibi ortada bıraktığını unutmak istemem.
‎Senden sonra çok değiştim annemin eski oğlu değilim
‎masum birisi olmaktan çıktım, annemin benim oğlum kötü şeyler yapmaz dediği yasa dışı olan herseyi yaptım ben.
‎Eski ben değilim yalnızlık var sokaklarımda
‎senin sesin yankılanıyor bu sessiz ve gürültü koridorlarda,
‎hayalinle balkona çıkıyorum üşüyor dudaklarım yalnızlığımdan öp beni,
‎o öpüşün acıma yayılsın, sızsın bedenime.
‎Bedenim artık yorgun içindeki ruhum ağlıya ağlıya susuyor
‎Susmaktan başka birşey gelmiyor, belkide biz sustuğumuz için kaybettik
‎Nefes aldırmıyor artık hayat hayallerimizi yaktığımız için mi?
‎Yoksa beynimizdeki ses mi bize nefes aldırmıyor?
‎Nefessizlikten değilde kalbimizi söktükleri için öleceğız biz
‎Sen bana çaldığın hayallerimi geri ver, kendini unuttur artık bana
‎Kalbimi yerine koy, parmak izlerini sil ellerimden, kokunu çıkar bedenimden,
‎Kulağımdan sesini çıkar, bakışlarını unuttur bana ya da tamamen kalbimi sök yarım bırakma herşeyi
‎Umutlarım parçalandı hayal kuramıyorum artık hayatımız beyazken
‎Siyah gibi yalnız
‎Sessiz bir gece gibi
‎Yanan bir kağıt, kırılan bir sigara, sessiz bir siyaha dönüştük.
Yeniden ölüyorum adını duyup delirdim gibi
‎Seviyorum seni anlam veremiyor musun?
Yalnız olduğum için mi sevmedin beni?
‎Yoksa biraz daha kal demediğim için mi?
‎Hissiz misin?
‎Sana çok aşığım bunu hep dile getirdiğim için mi sevmedin
‎Ya da seni çok sevip bu sevgim ağır geldiği için mi terkettin beni?
‎Ö(z)lüyorum sadece anlamıyor musun...
‎İçinden çıkamadığım bir düşünceydi gözlerin
‎Çözebilirim sandım bu düşünceyi dayanabileceğimi zannettim
Şimdi duvarlara yumruklar atılıyor,
Duvarlar beyaz ve kan lekeleriyle süslenmiş şekilde,
Ruhum gözyaşlarıyla kan damlalarını akıtıyor bedenime
Düşünceler beynimi kurcalıyor hala
Zamanla unuturum derken kendimi kendimle yendim.
Sonra anladım deniz kenarında martıların sesini yalnız dinlerken
Ayrılığı
Ve ben o gün gözyaşımla beslediğim denizde boğuldum
Yaralarım bu tuzla daha çok acıdı
artık bitmiş aşkı keşkelerle tokatlamaya gerek yok
Bir bozkurtun
Puslu ve dolunaylı geceye uluması kadar sevdik pahalı yalnızlıkları...

‎
‎