Anlıyamadım Şiiri - Gülhan Özkara

Pres üzüntüler yaşadım
Yaşım elli ii oldu
Nice kere portakallar çiçek açtı
Bütün bir memleket bahçeleri
Limon kolanyası gibi koktu nice kerre
Anlıyamadım
Elimde her zaman ya kalem
Ya tütün ya çay
Ya da iş olsun diye yaptığım
Bir iş vardı
Ayrılıklar uzun oldu
Çivi çakmayı demiri demire kaynatmayı
Silah kullanmayı kesici ve delicilerle dost olmayı
Kelime karalamayı öğrendim
En çok Amanosu sevdim
Bir de evimin bahçesinde
Bıçakla keser gibi
Boynunun tam kenarından
Nişan alıp horozları vurduğum
Silahımı sevdim

Çocuklarım birden büyüdü
Nasıl büyüdüler birden bire
Seneler nasıl geçtiler
Hangi senede hangileri
Nekadar büyüdüler
Anlıyamadım

Ben kimleri ne kadar sevdim
Yoluma kaç milyar mania çıktı
Karnım ne zaman toktu ne zaman acıktı
Anlıyamadım

Kalemi elime ne zaman aldım
Karışık fikirlere ne zaman daldım
Hangi şehirlerde hangi seneler ne kadar kaldım
Anlıyamadım

Dünyanın en yumuşak ve kibar insanlarından biriyken
Gözlerim nasıl döndü
Sevdiğim insanların çoğu şapşal ve böndü
Düşman nasıl kavi çıktı
Biz nasıl zayıf düştük
Anlıyamadım...