Anlık Hissiyat Şiiri - Mesut Çiftci 3

Bu dünyada;
Ne bir dost gördüm ne de tutulan sözler,
Ya ben kördüm ya da görmüyordu gözler,
İnsanlığı noksan her şeyi olan yavşak suretler,
Mesut mu yanıldı, yoksa kötü mü yazıldı defter?

Sorarlardı hep; yazmana nedir sebep?
Bilmezdim konuşmayı, dinlenmezdim ki hep,
Beceremiyordum sanırım konuşmak ne ki acep,
Bu yüzden yazıyorum; hey! kaldı mı biraz edep?

Ne Ana, ne baba, ne kardaş ne de var bir arkadaş,
Küresel ısınma var diye yalnızca gözlerde kaldı yaş,
Yalanlarla örülü kalelerde gömülü iyi niyet ve üzerinde taş,
Çoktan öldürülmüş insanlık ve yerde kalmış naaş.

Donmuş ömrüm, taşa dönmüş gönlüm,
Yalan, vesvese, riya ve ihanet tek gördüğüm,
Kördüğüm,
Ağız dolusu sövdüğüm,
Gölgelerini dövdüğüm,
Kırılmış aynalarda gördüğüm; suratımdaki bönlüğüm.

Neredeyse inanmıştım iyi olabileceğinize oysa,
Yanmışım, küllerimle kalmışım iyiliğiniz buysa,
Gözleri açık gitmiş bu maymun için mevzuysa;
Birazcık merhamet o da insanlık kaldıysa.

Üstü kalsın cehennemizin surlarında,
Yankılanmasın, duyulmasın kulaklarında,
Vazgeçmişim,
Geç sezmişim,
Bezmişim,
Yitirilmişim ihanetin kırsalında,
Alın sizin olsun artık kalmadı sorunsalımda.

Harab Mesut sende kalsın artık sözler,
Körlüğe imrenen ve kan damlayan gözler,
Yalana inanma,
Gülümsemelere kanma,
Boşu boşuna yanma,
Her ademi dost sanma,
Geçmişini anma
Ve gerçeğini anla
Anla ki alev almasın küllerinde közler...