Anlayışsızım Şiiri - Ramazan Akay

Sınırları olmayan düşüncelerden sesleniyorum sana
Sana anlatmaya çalıştığım hikâyemi yineliyorum
Denizin dalgasında köpüren bir öfkenin,
Ve bir sonbahar gibi ansızın kaybolan bir gençliğin;
Kısacası benim anlayışsızım sana beni anlatıyorum
Hani o tanıdığın durgun suyu, hırçın rüzgârı
Yalancı gökyüzünün sahte sandığın,
Ama hep var olan yalansız maviyi..
Bir fakir ürkekliğinde sana ihtiyaç duyan
Fakat zengin edasıyla bunu anlatamayan beni yazıyorum.
Beynimin kapkaranlık hüzünlerine gizlediğim,
Sırdan öte tuttuğum bazı düşlerim vardı benim
Yaşattığım ve idam ettiğim sevdalarım,
Hiç var olmamışçasına terk ettiğim anılarım olmuştu
Kimi zaman mutlu, bazen biraz umutlu
Toplamında bir hayatım vardı,
Seninle paylaştığım benliğimle dolu…

Şimdi ise bir ben varım, senden yoksun yaşlandırdığım
Anlatmaya çalışacağım bir benim,
Kelimelere sığdırabilirsem yüreğimin uçurumunu
Eğer ki yazabilirsem kifayetsizliğini bu dilin,
Ve anlatabilirsem sessizlikle sensizliğin çığlığını;
Evet anlayışsızım, beni sen ile anlatabilirim ancak,
Ama sen diye bir anlamı yok artık kelimelerimin
Biz olması gereken bu satırlarda senli benli olmak;
Yeterince kanayan yüreğime bir yara daha açmaz mı?
Acıtmaz mı umutlarımı, kırmaz mı kanatlarını?

Ah demenin çoktan geçtiği yerdeyim anlayışsızım,
Çok geçlerin geride kaldığı henüz bitmedilerdeyim.
Sensizliği çekiyorum doyasıya ciğerlerime sigaramdan
Zehirliyorum kendimi, ayrılık sardığım cigaramla.
Sensizliğin bu kadar basit olacağını tahmin etmemiştim oysa
Alt tarafı ölesiye canım yanıyor,
Her gün, sadece her gün kahrediyorum,
Kan kusuyorum, ama hep susmasını biliyorum
Ölüyorum, ama aldırmıyorum, ölümlü dünya ne de olsa,
Eriyorum, ama kimin umrunda, mum da lazım dünyaya!
Gülmüyorum, ki gülünecek bir şey yok ortada..
Bu kadar basit işte ayrılık, bu kadar yalın

Evet anlayışsızım, ben buyum işte, bildiğin tanıdığın gibi;
Ne kadar hüzün olursa olsun, hep gülümserim,
Canım acır ama, ben eğlendirmeye devam ederim..
Her nefesinde ayrılığın, biraz daha yok oluyorum oysa
Ölüyorum biraz daha, yalnız başıma herkesin arasında,
Sosyal fobi gibi uzaklaşarak tüm bedenlerden,
Tüm sevmediğim sevgilerden,
Anlayışsızım, çekildiğim karanlığı biliyorsun,
Sen beni bilirsin, sen beni tanıyorsun,
Uzaklaşarak tüm insanlıktan, beşeriyetten gidiyorum,
Ve sana anlayışsızım miras olarak bir bu satırları,
Bir de yaşattığın ve idam ettiğin o muhteşem sevgini bırakıyorum.