Anlayışsız Hayat Şiiri - Hüseyin Cayıklı

doksan 99 yaziydi
kurak bir iklim...
insanlar uzerinde sicaklik vardi...
ve sabah ki gazetelere yetisecek
az sonra adli flas haber gececek mansetler vardi.
Az sonra kadar olume az kaldi
olumun tedavulden kalmis kokusunu insanlar duyuyordu birde azrail...
icine isledi doksan dokuz yilini
ne dostlar ne asklar yitirildi...
cimenler uzerinde ki goz yaslari silinmedi.
ve sabah ki gazeteler mansetlerinde bir sehirden bir sehre nasil gidileceginin haritasini yayinliyorlardi...
olum denize ramak kalmisti...
yaklastikca dev dalgalarin sansursuz sevismeleri goruluyordu...
ne kadar icersek acisi o kadar gecer gunler kapima dayandi
ne kadar ictikce bir o kadar aci cektim...
ne bilinmedik asklar yitirdim enkazlarda
koca koca cinarlar devrildi onumde
yinede boyun egmedim
sarildim yaprak gibi agaca
bir baktim ki sarmisik olmusum...suruklenmisim
sabah ki gazateler bir olumun nasil oldugunu manset yaptilar
ve televiyonda flas haberler geciyordu
marmaranin buyuk korfezi yikildi
yer kukremisti tanridan baska kurtaracak yoktu...
dayanak siginacak kimse yoktu...
mahser alaninda ki insanlik ikinci olumu tadiyordu
ve sabah gazetelerinde ki son manset soyle gecmisti
binlerce insan oldu
bir insan bir sehre dogru goc etti bir daha da donmedi...