Bu insanları anlamakta zorluk çekiyorum...
Neden gören gözlerini kör, duyan kulaklarını sağır, düşünen beyinlerini mankurt yapmayı bu kadar kolay kabullenebilirler ki?
Onurlu bir insan hayatından sefihlik süzgecini kaldırıp, iğrenç bir cerahatin, vücutlarını baştan aşağı zehirlemesine, “neme lâzımcılık türevi” tavrı ile izin vermeleri; kabul edilebilirlilik sınırlarının kat be kat üzerinde, hayvanî içgüdülere egemenlik veren bir davranış biçimi değildir de nedir?
Ortak duygularla hareket etmekle, “oryantal bir zekâ” ya boyun eğip, tıpkı Karagöz-Hacivat gölge oyununda olduğu gibi; çubuğun ucundaki “hayâl figüranları” nı oynamak arasındaki büyük farkı ve zıtlığı –nüans değil asla! - algılayamamak, insan kimliğini taşıyanlar için nasıl mümkün olabilmektedir?
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
