Anlayana Atfen... Şiiri - Arafat Arık

Olmasın; ne gururum,ne beratım, ne pâyem,
Olmasın; ne nişânım, ne harcım, ne de sâyem,
Olmasın yığınla baş, bir Allah kulu gâyem,
Anlayan bir can yeter, anda otağ kurulsun.

Göklerden zifir yağsın, cüce kahramanlara,
Özden içre girmeyen, nice kahramanlara(!) ,
Boynumuz kıldan ince, yüce kahramanlara,
Deruna ermeyen söz, prangaya vurulsun.

Basiret, ağacında kendi ipini çeksin,
Körlük, saf dimağlara baldıranını eksin,
Heyulâ, sancağını aşk surlarına diksin,
Kalpler satha kitlensin,kabuklara sarılsın.

Gözlere mil çekilsin,haramîce dağlansın,
Doğmayacak şafaklar umulsun, bel bağlansın,
İçlerde sahte keder, yalnız gözde ağlansın
Maksut diye çıkılsın ve kâbusa varılsın.

Akla sükut uğrasın, halis yürek çatlasın,
Erdem erdiği yerden, intihara atlasın,
Cürüm dizgini kırıp,hürriyeti kutlasın,
Vicdanlar mahpus olsun, hummalarda kavrulsun.

Artık yazmasın kalem,dili içine aksın,
Sözü bitirsin şair,başı önüne baksın,
Ve kelam, tekmilini kor ateşlerde yaksın,
Bîçare umut bitsin, külü yele savrulsun…

03-ŞUBAT-2006