Anlayan Yok ki Şiiri - Yusuf Gürsoy

Sevgiye hasretim bir ömür boyu
Sarmadı kafamı, bir türlü huyu
Öyle bir düştüm ki, çıkılmaz kuyu
Çırpındıkça battım, kurtaran yok ki

Vicdan elvermedi atıp gitmeye
Düşmemek istedim, dile fitneye
Çağırdı melekler bazen gel diye
Sorumluluk duydum, anlayan yok ki

Çektim her cefayı sineme bastım
Küstüm kaderime suratı astım
Cinsellik değil ki, gönüldür kastım
Derdimi bilipte, anlayan yok ki

Geriden gördüler, mutlu sandılar
Riyakarlık yaptım ona kandılar
Her fırsatta beni benden çaldılar
İçime giripte, anlayan yok ki

Kadere razı oldum sonunda
Neler yoktu ki hayal ufkumda
Teselli aradım şiir ruhunda
Okuyupta beni, anlayan yok ki

İçim kan ağladı tebessüm ettim
Yeri geldi bazen isyan da ettim
Bilmem ki feleğe ben ne ettim
Görüpte halimi, anlayan yok ki

Kapandım içime fırtına koptu
Kabahat bendeydi kimse de yoktu
Çevremde akraba dostlarım çoktu
Halime bakıpta, anlayan yok ki

Bir dünya yarattım kendi içimde
Dertleştim kalemimle şiirle
Etkim olmadı ki, hayat seçimde
Söyledim söyledim, anlayan yok ki

Gülmeyi unuttum cefa çileden
Dost gibiyiz, bitmez gam kederden
Çıkmaza atana isyan ederken
Sesimi duyup da, anlayan yok ki

Velhasıl böyle bir hayata düştüm
Sebep olanlara içimden küstüm
Kader kurbanı diye dikilse büstüm
Soytarı kaderi, anlayan yok ki

02.02.2012