Anlayamazsın, kendimi sana anlatamıyorum…

Anlayamazsın, kendimi sana anlatamıyorum…

Sen öyle bir yerdesin ki; tarifi imkânsız sevgisin,
Gömülen bir hayata, hayat öpücüğü olmuş bir mucizesin…
Hani derler ya; damarlarıma enjekte edilen yaşam sıcaklığım, nefesim,
Görebildiğim her yerde sen varsın, görmediğim uzaklarda bile…
Rüzgâr kokunu getirir buram buram, içime çektiğim.

Tiryakin olmuşum, yaktığım sigaram gibisin…
Doyamıyorum sana, tattıkça acıkıyor ruhum,
Aklımın; her düşüncemin oda arkadaşı, can dostu,
Bedenime yağan yağmurum, özleminde ıslanıyorum.
Anlayamazsın, kendimi sana anlatamıyorum.

Kelimeler bu kadar anlamsız olmadı, düşüncelerim sanki hapis…
Yerinde sayan bir adım gibiyim, aslında koşmak istiyorum.
Mesafeleri yenmek; yanında olmak, gözlerine bakmak,
Ruhumu taşıyan bedenimde, enerjim çıldırmış san ki;
Zorluyor zincirleri, kırmak istercesine…

Nerden başlamalıyım, bir çıkış arıyorum.
Start versin hayat, canımın ta içine girmek istiyorum.
Hep orda kalmak, kaybolmak kollarında,
Ölmek istiyorum, nefesinin tenime değdiği anda,
Anlayamazsın, kendimi sana anlatamıyorum.

Oktay ÇEKAL
21.11.2011–21.40