Sana, rahmetti yağmurlar;
bana dokunmadı.
Okşarken seni rüzgar,
beni hiç sakınmadı.
Sanki farklı mevsimlerinde
yaşıyorduk zamanın.
Fırtınalarla boğuşurken,
Tüm umutsuzluklara rağmen gülmeyi unutmadım.
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Devamını Oku
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
ruhtaki yıkımın depreme benzetilmesi ile yola çıkılan şiir, varış noktasında hasretlerin durağı olmuş bir şair karşılıyor bizi, bazen hüzünlenip bazen şairi anlamanın vermiş olduğu keyf buram buram şiir kokutuyor şiir şehrinin sokaklarını güzel şiirdi kutlarım efendim
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta