Anlayamadım Şiiri - Durmuş Yığman

Anne, babamızı tanımaz olduk.
Büyük dinlemedik, belâyı bulduk.
Battıkça battık biz, derine daldık.
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Sahtelik kol gezer, gerçek izinde.
Kimse durmaz olmuş artık sözünde.
Gözler görmez olmuş, perde gözünde
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Dilencilik için saklar bacağı.
Görünce acırız sahte alçağı.
Cebini baksak yok sayılacağı.
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Eğlenceye daldık, dünü unuttuk.
Uyartalım derken, hepten uyuttuk
Düşmanı besledik, kini büyüttük.
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Saygılar, sevgiler yaşanmaz oldu.
Gönlümüz dertlerle, acıyla doldu.
Merhamet azaldı, hepten kayboldu.
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Evlilik şutlandı, autu buldu.
Beraber yaşama geldi gol oldu.
Gencecik yaşlarda çok güller soldu
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Parayı bulamaz, dertlenir durur.
Bulunca parayı, hemen kudurur.
Büyükler ayakta, küçük oturur.
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Çoğunun derdi yok, hem de kaygısız,
Anne, baba döver evlât saygısız.
Küçükte saygı yok, büyük sevgisiz
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Kimimiz ağlarız, kimimiz güler
Kimimiz yazarız, kimimiz siler.
Kimimiz açarız, kimimiz solar
İnsanları ben hiç anlayamadım.

Durmuş yazar durur, bugün duygulu.
Erken kalktı yine, gözler uykulu.
Her şeyi yazmadı, biraz kaygılı
Ben, kendimi bile anlayamadım.