Anlayamadım Şiiri - Abbas Paksoy

Saç’larımda kar, gönlümde bahar.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.
Demek, hayat böyle dedim, zahar.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.

Gönül sever ama, el’ler boş kalır.
Sevda gider ama, yol’lar boş kalır.
Göz’ler görür ama, dil’ler boş kalır.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.

Dört mevsim, boran dolanır baş’ımda.
Kır çiçekleri açmadı, yas’ımda.
Sevgiler akar gider, gözyaşımda.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.

El olmuş, ana, baba, gardaş, bacı.
Böyle, bir gerçeği düşün, ne acı.
İçimde, karlı dağ olur, bir sancı.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.

Al gül’ler açmış, gülüyor kimlere.
Bulutlar su veriyorlar, çim’lere.
Ben, köşe bucak kaçarım, him'lere.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.

Paksoy'umun gönlü, herkese hoştur.
Uzandığım el’ler, benden de boştur.
İş’in yoksa, dünya’da boşa koştur.
Bu nasıl yaşamak, anlayamadım.