Anlayabildiğim Kadar Varım

Aynaya baktığımda gözlerimin kanlı olduğunu anladım,
Gözlerimin içine baktıkça acının saflığını anladım,
Acıyı anladıkça olgunluğun zirvesini anladım,
Olgunluğu yaşadıkça çevremdeki acizleri anladım,
Onları gördükçe hayatımın anlamsızlığını anladım,
Anlamsızlık canımı yaktıkça kendimi anladım,
Kendimi anladıkça yarınımı anladım,
Yarını anladıkça gereksizliğini anladım,
Gereksizlik yaktı canımı susmayı anladım,
Sustuğumda beni ben yapanı anladım,
Yani yaşamamın sebebini anladım...

Sonra anladıklarımdan korktuğumu anladım,
Korkunun bedenimde sirayet ettiğini anladım,
Zerrelerime karışınca korkunun tahribatını anladım,
Korkunun insanlıktan çıkardığını anladım,
İnsanlıktan çıkanın korkutucu olduğunu anladım,
Ve kendimden korktuğumu anladım...

Anladıklarımı aslında anlayamadığımı anladım,
Bugün uyanıp yarından emin olamamanın sorumluğunu anlayamadım,
Sonra yöneldim rabbe acılarımı anlatamadığımı anladım,
Dinlediğim müzikte gözlerimin puslandığını anladım,
Rabbe yalvardım beni kabul et diye kabul edilmediğimi anladım,
Sonra rabbin acımasız olduğnu sandığımı anladım,
Ama rab acımasız değildi bunu anladım! ...

Anladıklarım anlamadıklarımdan çok değilmiş bunu anladım,
Kabullenmediğimi anladım daha doğrusu kabullenemediği anladım,
Sonra yine ağladım müziğin tahribatını anladım,
Sonra yine ağladım yarınımın bugünün yansıması olduğunu anladım,
Düşündüm aklıma takılanı anladım,
Aklımdakini anladığım zaman mutlu olmayı anladım,
Anladıklarımın bana anlamadıklarımı da gösterdiğini anladım,
Fakat ne olursa olsun,

ANLAYABİLDİĞİM KADAR VARIM!

İşte...
Bunu anladım.